آشنایی با مسیریابی در شبکه

آشنایی با مسیریابی در شبکه یا Routing

به طور کلی برای ارتباط هر دو کامپیوتر از طریق بستر شبکه باید عملیات مسیر‌یابی صورت گیرد. عملیات مسیریابی در لایه سوم یا همان شبکه توسط روترها (Router) انجام می‌شود. این عملیات معمولا زمانی رخ می‌دهد که نیاز است اطلاعات از یک شبکه وارد شبکه‌ی دیگری شود. به عبارت دیگر اگر شما قصد جابجایی اطلاعات در شبکه خود با یک Subnet (یک رنج IP) را دارید، نیازی به مسیریابی و روتر نمی‌باشد، اما در صورتی که قرار باشد اطلاعات از یک شبکه خصوصی به شبکه‌ای دیگر با رنج متفاوت IP جا به جا شود باید از یک روتر برای این انتقال استفاده کنید. به طور خلاصه وظیفه یک روتر دریافت اطلاعات از یک سمت شبکه و انتقال آن به آدرس مقصد می‌باشد.

نکته: به خاطر داشته باشید که در هنگام راه اندازی و پیاده سازی شبکه، برای این که عملیات مسیریابی به درست انجام شود، باید در تمام کامپیوتر‌های موجود در شبکه در قسمت تنظیمات، IP روتر را به عنوان Default Gateway معرفی کنید.

نکته: عملیات مسیریابی به دور روش ایستا (Static) و پویا (Dynamic) صورت می‌پذیرد.

• مسیریابی ایستا (Static Routing): در این روش شبکه‌ها و جداول مسیریابی به صورت دستی تنظیم و معرفی می‌شوند.
• مسیریابی پویا (Dynamic Routing): در این روش عملیات مسیریابی با الگوریتم‌ها و پروتکل‌های مسیریابی به صورت خودکار انجام می‌شود.

پروتکل‌های مسیریابی در شبکه

در ادامه برخی از پروتکل‌های متداول برای مسیریابی در شبکه را معرفی می‌کنیم. نیازی نیست این مطالب را به طور کامل حفظ کنید. در دوره‌های پیشرفته‌تر مانند دوره‌های Cisco، Mikrotik و … بیشتر مفهوم عملکرد این پروتکل‌ها را درک خواهید کرد.

1. RIP یا (Router Information Protocol): یک پروتکل قدیمی می‌باشد و ملاک آن برای مسیریابی تعداد گام‌ها است. بیشترین متریک در این پروتکل ۱۵ می‌باشد.

2. EIGRP یا (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol): این پروتکل در سال ۱۹۸۰ توسط سیسکو ارائه شد تا مشکلات محدوه‌ی پوشش و متریک‌های بالا را حل کند. این پروتکل همچنین قابلیت تنظیم چند مسیریاب با متریک‌های مختلف را نیز دارد.

3. OSPF یا (Open Shortest Path First): این پروتکل بر اساس الگوریتم Short Path First یا SPF عمل می‌کند.

4. BGP یا (Boarder Gateway Protocol): این پروتکل براساس تعداد همسایگی روترها عمل می‌کند. هر روتر اطلاعات را به روتر همسایه ارسال کرده و آن روتر بهترین مسیر را پس از تجزیه و تحلیل انتخاب می‌کند.

آشنایی با مفهوم NAT در شبکه

تا اوایل دهه‌ی ۱۹۹۰ تعداد IPهای نسخه‌ی ۴ پاسخگوی تعداد کامپیوترهای موجود در شبکه‌ی اینترنت بودند. با پیشرفت تکنولوژی و رشد سریع اینترنت، این نگرانی به وجود آمد که تعداد IPهایی که نسخه‌ی ۴ ارائه می‌کرد، پاسخ‌گوی حجم گسترده‌ی کامپیوتر‌های موجود در بستر شبکه نباشد. برای حل این مشکل از آن پس شبکه‌ها‌ی محلی یک آدرس خصوصی (Private) به کامپیوتر‌های خود اختصاص دادند و سپس این کامپیوترها برای اتصال به شبکه اینترنت از یک IP عمومی (public) استفاده کردند. به عبارت دیگر هنگامی که کامپیوتر‌های درون یک سازمان می‌خواهند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند تنها از رنج‌های خصوصی داخل سازمان خود استفاده می‌کنند، اما زمانی که می‌خواهند به بستر اینترنت متصل شوند از طریق مودم موجود در شبکه موقتا ار IP عمومی یا Public بهره می‌برند. این اقدامی که مودم موجود در شبکه انجام می‌دهد و IP پابلیک را با پورت‌های مختلف به کاربران درون سازمان برای دسترسی به اینترنت قرض می‌دهد را NAT می‌نامند.

از مزایای استفاده از NAT یا Network address translation در شبکه می‌توان به صرفه‌جویی در استفاده از IP و امنیت بالاتر اشاره کرد. همانطور که گفته شد به کمک NAT تمام کامپیوتر‌های موجود در یک شبکه‌ی محلی می‌توانند تنها با یک IP عمومی با شبکه اینترنت در ارتباط باشند و در این نوع ارتباط آدرس IP سرور و کامپیوترهای موجود در شبکه‌ی از دسترسی غیرمجاز شبکه‌ی اینترنت در امان خواهد بود‌.

مطالب مرتبط با این قسمت از سری مقالات آموزش راه اندازی شبکه نیز در همین بخش به پایان می‌رسد. در صورت وجود هرگونه سوال یا ابهام می‌توانید از طریق بخش دیدگاه‌های این مقاله و یا گروه تخصصی گفت و گوی فیجیکا در تلگرام با کارشناسان ما در ارتباط باشید.